متین شهری؛ محمدامین قنادی
چکیده
عابران پیاده به دلایل متعدد از جمله عدم استفاده از پوشش محافظ یا عدم امکان رویت توسط رانندگان به و یژه در شرایط نور کم یا آب و هوای نامساعد، به عنوان یکی از آسیب پذیرترین کاربران راه محسوب می‌شوند که تصادفات آن‌ها منجر به تلفات یا جراحات جبران‌ناپذیری خواهد شد. بر همین اساس، در سال های اخیر تلاش‌هایی به جهت ارائه روش‌هایی به منظور ...
بیشتر
عابران پیاده به دلایل متعدد از جمله عدم استفاده از پوشش محافظ یا عدم امکان رویت توسط رانندگان به و یژه در شرایط نور کم یا آب و هوای نامساعد، به عنوان یکی از آسیب پذیرترین کاربران راه محسوب می‌شوند که تصادفات آن‌ها منجر به تلفات یا جراحات جبران‌ناپذیری خواهد شد. بر همین اساس، در سال های اخیر تلاش‌هایی به جهت ارائه روش‌هایی به منظور بررسی وجود/عدم وجود الگوهای سازمان یافته تصادفات عابرپیاده و ارزیابی و ساماندهی آن‌ها صورت گرفته است. در مواجهه با داده های مکانی-زمانی مانند تصادفات ترافیکی، نمی‌توان اثر رویدادهای واقع در همسایگی‌های زمانی و مکانی رویداد موردنظر را نادیده گرفت. در این پژوهش، تصادفات عابر پیاده در شهر مشهد طی یک بازه زمانی پنج ساله 1398-1394 مورد بررسی گرفته است. با تجمیع داده‌های ترافیکی در سطح 253 ناحیه ترافیکی به صورت همفزون، با استفاده از تحلیل‌های سری زمانی، الگوی زمانی و وجود خودهمبستگی زمانی معنادار در مقادیر ماهیانه و ساعتی تصادفات عابر پیاده تایید گردید. نتایج آزمون من –کندال با لحاظ کردن اثرات خودهمبستگی نیز وجود روند معنادار در تصادفات عابر پیاده به ازای ماه‌های مختلف سال و ساعات مختلف شبانه‌روز را تایید کرد. همچنین، به واسطه تحلیل یکنواختی سری زمانی با استفاده از آزمون بویسهند، زمان وقوع تغییرات ناگهانی تصادفات در ساعت‌های مختلف شبانه‌روز (8:00-7:00 صبح) و همچنین ماه‌های مختلف سال (تیرماه و شهریورماه) نیز شناسایی گردید. شاخص Moran’s I تفاضلی به عنوان یک شاخص ارزیابی خودهمبستگی زمانی-مکانی، برای نخستین بار در مطالعات ایمنی و به منظور ارزیابی همبستگی مکانی تغییرات تصادفات عابر پیاده بین دو بازه زمانی آغاز (سال 1394) و پایان زمان تحلیل (1398) مورد استفاده قرار گرفت و نواحی با تمرکز تغییرات معنادار شناسایی شد. نتایج این پژوهش می‌تواند به عنوان یک روش اکتشافی، ابزاری را در اختیار مهندسان ترافیک و برنامه‌ریزان حوزه حمل و نقل شهری قرار دهد تا نواحی که در یک دوره زمانی چندساله، همچنان نرخ بالایی از تصادفات را نشان می‌دهند و لذا نیازمند توجه بیشتر از سوی مدیران و اختصاص بودجه یا ارائه رویکردهای استراتژیک جهت بهبود ایمنی می‌باشند را به شکل موثر شناسایی نمایند.
