بهروز مرادی؛ عباسعلی مهربان؛ مرتضی محمدی
چکیده
فرود اتوماتیک یکی از موضوعات و چالش‌های مهم در حوزة کنترل و اتوماسیون پهپادهای بدون سرنشین است. توسعة الگوریتم‌های فرود اتوماتیک نیازمند تعیین موقعیت پهپاد نسبت‌به محل فرود است که این کار، در حوزه‌های پردازش تصویر، به تشخیص دقیق و سریع محل فرود نیاز دارد. ازجمله روش‌های معمول، در این زمینه، طبقه‌بندی‌کنندة آبشاری و تناظریابی ...
بیشتر
فرود اتوماتیک یکی از موضوعات و چالش‌های مهم در حوزة کنترل و اتوماسیون پهپادهای بدون سرنشین است. توسعة الگوریتم‌های فرود اتوماتیک نیازمند تعیین موقعیت پهپاد نسبت‌به محل فرود است که این کار، در حوزه‌های پردازش تصویر، به تشخیص دقیق و سریع محل فرود نیاز دارد. ازجمله روش‌های معمول، در این زمینه، طبقه‌بندی‌کنندة آبشاری و تناظریابی و قطعه‌بندی تصویر است که به‌نظر می‌رسد، با تغییرات آب‌و‌هوایی و مقیاس متفاوت، این الگوریتم‌ها با چالش مواجه شوند. از طرف دیگر، در سال‌های اخیر شبکه‌های کانولوشنی عمیق به‌منزلة مدل‌هایی قوی به‌منظور شناسایی و تشخیص اشیا در تصاویر به‌کار رفته‌اند؛ بااین‌حال با توجه به بار محاسباتی زیاد، این مدل‌ها هنوز در حوزة پرنده‌های بدون سرنشینی که از لحاظ سخت‌افزاری سبک‌اند و قدرت پردازش ضعیفی دارند، کاربرد جدی نیافته‌اند. هدف این مقاله مقایسة دو روش شبکه‌های عمیق کانولوشنی و طبقه‌بندی‌کنندة آبشاری برای تشخیص آنی محل فرود است. نتایج عملی‌کردن روش ارائه‌شده روی یک پرندة Parrot AR Drone2.0 نشان می‌دهد که شبکه‌های کانولوشنی در مقابل دوران، مقیاس، انتقال و حتی پنهان‌شدگی پایداری بسیار زیادی دارند. دقت تشخیص در این روش 1/99 است که، در قیاس با روش طبقه‌بندی‌کنندة آبشاری، 3% بیشتر است و درعین‌حال از لحاظ سرعت نیز، مناسب کاربردهای آنی است.
