تحلیل تراکم شهری، راهی مفید برای مطالعه و شناخت نظام توزیع جمعیت و فعالیت است. برای جمعیت ساکن در شهر، تامین خدمات زیربنایی در صورتی از نظر افتصادی دارای توجیه کافی و کارایی لازم خواهد بود که آستانه تراکم شهری شناسایی شود. از طرفی دیگر، برنامه ریزان شهری می توانند با بررسی بازتاب های ناشی از سناریوهای مختلف توسعه، ساختار تراکم شهر را به گون های رقم بزنند که تاثیرات منفی توسعه به حداقل برسد. این موضوع، به خصوص در کلان شهرهای کشور ما که رشد شتابان و عمدتاً بدون برنامه دارند اهمیت بیشتری می یابد. در این مقاله سعی شده است تا رابطه میان تراکم شهری و برخی از متغیرهای احتماعی-اقتصادی شهر با استفاده از رویکرد آمارهای فضایی در منطقه 7 کلان شهر تهران مورد ارزیابی قرار گیرد. برای این منظور میزان تراکم جمعیتی و تراکم ساختمانی در محدوده ذکر شده به کمک برخی از متغیرها – مانند قیمت زمین، سطح سواد، مهاجرت یا بومی بودن، و اشتغال- در سطح محلی، و در سطح 1200 بلوک شهری با استفاده از دو روش کلاسیک و آمارهای فضایی مورد بررسی قرار گرفته است. به منظور پی بردن به دقت روش به کار گرفته شده، خروجی آن با خروجی به دست آمده از روش کلاسیک به صورت عددی و تصویری مورد مقایسه قرار گرفته است. نتیجه این مقایسه، برتی روش آمارهای فضایی را در مقایسه با روش کلاسیک در تحلیل تراکم شهری نشان می دهد.
)